Op het moment van schrijven van deze column rommelt het dusdanig in het kabinet dat het nog maar de vraag is of er tegen de tijd dat deze column wordt gepubliceerd nog wel een missionair kabinet is.

“Sinds het aantreden van het eerste kabinet-Wilders, pardon: Schoof, hebben we nogal wat reactionaire woorden gehoord en dito daden gezien”, schrijft Jan Paul van Soest.

De gemiddelde beleidsmaker, maar ook de gemiddelde lezer van artikelen in dit blad, moet er horendol van worden: zoveel schrijvers, zoveel meningen over biomassa, lijkt het. Vooral over houtige biomassa. Maar hoe zit het nou echt? Hoe kunnen we nu vruchtbaar naar het scala aan opvattingen kijken, die dikwijls compleet haaks op elkaar staan? We doen een poging de discussie te ontleden en wegen voorwaarts te schilderen. Auteurs: Martin Junginger is hoogleraar Bio-based Economy aan de Universiteit Utrecht. Jan Paul van Soest is partner in De Gemeynt en o.a. voormalig projectleider van het joint fact finding-traject Biomassa in Perspectief.

We schrijven 2 juli 2024, de dag waarop in de ogen van Jan Paul van Soest een curieus kabinet aantreedt dat zijn bestaan baseert op een wonderlijk hoofdlijnenakkoord.

Jan Paul van Soest daagt de critici van de PBL-studie Trajectverkenning Klimaatneutraal 2050 graag uit met een beleidsplan gedragssturing te komen dat de contramal is van de trajectverkenning.

Jan Paul van Soest is al lang fan van de filosofie van Karl Popper, die beredeneert dat een democratische samenleving intolerant mag zijn tegenover intolerantie, en tegenover degenen die de fundamenten van de democratie willen ondermijnen.

Met onze Wageningse cabaretgroep Hugo Bronkmeyer hadden we eind jaren ’70 een lied over een beginnend activist Gerard Folkert, die afhaakt bij een maatschappelijke beweging als iemand tijdens een demonstratie zijn meisje probeert te versieren.

Op het moment van schrijven zijn duizenden activisten bezig de A12 te blokkeren met als eis: stop de fossiele subsidies.

Om de typisch Nederlandse ‘koopman’ telkens zijn zin te geven, hebben we het natuur- en milieubeleid in Nederland ontmanteld, uitgehold, gevierendeeld, gekortwiekt en vleugellam gemaakt.

De nog steeds aanzwellende roep om zo snel mogelijk met fossiel te stoppen wordt verdedigd met een beroep op het Parijs-klimaatakkoord, en met verwijzing naar officiële instanties zoals het IEA die stoppen met fossiel zouden bepleiten.

‘Groen de economie laten groeien? Dat is een illusie’ kopte NRC eind januari boven een artikel van Paul Luttikhuis waarin hij diverse recente boeken over klimaat en natuur besprak.

Het begin van het nieuwe jaar nodigt uit tot wat reflecties op de afgelopen 25 jaar. En op de toekomst.

De zorgen achter de museum-/kunstacties van Extinction Rebellion begrijp ik goed. Sinds ik in 1973 het Club van Rome-rapport las hebben die zorgen me niet meer losgelaten. Maar de acties zelf vind ik afkeurenswaardig, en ze werken averechts.

We hadden een goed gesprek, een medestrijder voor de natuur, en ik. Als bioloog en illustrator is hij gewend scherp waar te nemen en zijn observaties, ook de onaangename, meedogenloos te schetsen. Het V-woord viel: verval.

“ Wanneer komen er eens wetenschappers die aangeven wat ze wél willen”, riep Rik Harmsen op Twitter uit, in reactie op het bericht van de NOS dat meer dan 400 wetenschappers zich tegen gaswinning op de Noordzee hadden gekeerd.

A Carbon Takeback Obligation (CTBO), requiring producers and traders of fossil fuels to realise carbon capture and storage, is a promising and powerful instrument to decarbonise the remaining fossil energy use. The support for it is growing.

Een Carbon Takeback Obligation (CTBO) die producenten en leveranciers van fossiel verplicht CO2-afvang en -opslag te regelen is een veelbelovend en krachtig instrument om het nog resterende fossiele energiegebruik CO2-vrij te maken. Steun groeit.

Als we waar dan ook vandaan kolen, olie en gas importeren, en dat vervolgens gebruiken in onze energiecentrales, auto’s, huizen en fabrieken, kraait er geen haan naar.

Mijn vorige column dateert alweer van oktober 2021, en mon dieu, wat is de wereld veranderd. De implicaties voor energie- en klimaatbeleid zullen enorm zijn, maar nog niet in volledigheid te overzien.

Tijdens de coronapandemie hebben we geleerd dat je geld gewoon zelf kunt drukken. Niet alleen de banken kunnen geld scheppen (wat ze niet zouden moeten doen), maar juist ook de overheid kan dat (die dat als enige zou moeten mogen doen).

Wat brengt de energietransitie in de toekomst? Die vraag wordt veel gesteld, maar in wezen onbeantwoordbaar: resultaten uit het verleden geven geen garanties voor de toekomst.

Het is dit jaar 50 jaar geleden dat Grenzen aan de Groei, het befaamde rapport aan (nee, niet van) de Club van Rome verscheen. De Nationale Milieudag, 14 juni, is er dit jaar terecht aan gewijd.

De Volkskrant van 27 november geeft in het artikel ‘Wie beschermt de Waddenzee’ een beeld van de bedreigingen waaraan de Waddenzee blootstaat, en van de ‘bestuurlijke spaghetti’ die er onvoldoende in slaagt de bedreigingen het hoofd te bieden.

De klimaattop in Glasgow is aan de gang, en vooral de berichten uit de hoek van maatschappelijke organisaties zijn negatief. Blablabla, oordeelt activiste Greta Thunberg. Er gebeurt niks, roepen de maatschappelijke organisaties.

Berichten over vollopende elektriciteitsnetten halen veelvuldig de media. Dat geldt ook voor industrieën die willen vergroenen, en die de kranten opzoeken met hun ongeduld. Kunnen ze voor hun plannen nu rekenen op verzwaring van het net?

In oktober was er een evenement tgv 50 jaar milieubeleid. Jan Paul was er niet maar schreef wel deze column in tijdschrift Milieu. Tijd om uit de verstrooide as van het ministerie van VROM weer een krachtig departement te laten ontstaan.

Reguliere media, social media, advertenties op de radio, een internationaal congres van het IUCN, unisono klinkt dat iedere klimaat- en natuurbezorgde Nederlander toch vooral tegen gaswinning onder de Waddenzee zouden moeten zijn.

De reacties op mijn column over de Shell-klimaatzaak op Energiepodium en een daarop gebaseerd artikel van mijn hand in NRC waren in het algemeen zorgvuldig en doordacht, ook wanneer de reageerder het niet met mijn betoog eens was.

Terwijl op sociale media de virtuele champagnekurken knalden naar aanleiding van de uitspraak van de rechter in de klimaatzaak-Shell, bekroop me een groot gevoel van ongemak. Drie punten zitten me zeer dwars.

Jan Paul van Soest geeft een vervolg op zijn column De Natuur als Kind van de Energierekening van vijf jaar geleden.

Maak plannen om samen met bewoners en woningeigenaren/-coöperaties de woningen op een gefaseerde wijze in 30 jaar klimaatneutraal te maken.

Het klimaat moet gered. Maar de oplossingen worden een voor een afgeschoten. Jan Paul van Soest ergert zich daaraan.

Overeenkomsten en verschillen tussen de energietransitie en de landbouw- en voedseltransitie.

Het loopt naar verkiezingstijd, dus de k is weer in de maand. De k? Ja, de k van kernenergie in combinatie met de k van kiezers. In aanloop naar de verkiezingen zijn er altijd wel een of meer partijen die kernenergie bepleiten.

De spiegel van de samenleving, de Tweede Kamer, knikkerde biomassa uit het klimaatmandje, maar Jan Paul van Soest laat zien dat er al heel wat andere opties zijn afgeserveerd.

Is er toenemend vertrouwen in experts, en afnemende geloofwaardigheid van kwakzalvers?

Hoe gaan we werkelijke keuzes maken op het gebied van klimaat, natuur en milieu?

Belastinggeld wordt verspild aan gedragscampagnes.

Conservatieve columnisten en politici: kom met valide overwegingen, en hou op met dat stompzinnige ontkennen van de feiten over de klimaatverandering. Daarmee doet u zichzelf en het maatschappelijk-politieke debat enorm tekort.

Hoe politiek gedraal over het lastige stikstofdossier tegen de rechterlijke muur opliep.

Industriebeleid, klimaatbeleid en een bescheiden heffinkje. Maar laat ze blijven, die industrieën, en laat ze vergroenen